வண்ன ஆடைகளை
வானெங்கும் வீசிவிட்டு
அம்மணச் செஞ் சூரியன்
அரபிக் கடல் இறங்க
ஆகாச விளிம்பு பற்றும்.
நாமும்பகலின் பல்லக்குத் தூக்கி
களைத்துப்போய் இருந்தோம்.
கிளர்ந்து குன்று தளுவும் முகிலின் ஈரக்கருங்கூந்தல் இரப்பர்காட்டில்சரிந்து கீழே அறுவடையாகும் வயல்மீதும் சிந்திப் படர்கிறது.
வான் நோக்கும் அறுவடைக்காரிமுதல் துளியையே
குருவி எச்சமாய் அருவருத்து
நச்சு வசவுகளை உமிழ்கிறாள்.
நாளை அவளேவெட்கமின்றி
பொங்கலும் வைத்து
மழையே வா எனப் பாடுவாள்.
இது வாழ்வு.
வானில் இரவு தன்
இளம்பிறை மதுக் கிண்ணத்தை
உயர்த்தியாயிற்று.
என் தோழியோ பரபரக்கிறாள்.
இனி அவள் தன் மனசின்
ஒப்பனைப் பெட்டி திறப்பாள்.
முகம் ததும்பும் நட்ப்பை
ஒட்டத் துடைத்து விட்டு
பகை பூசிபோர்ச் சன்னதங்கள் எழுதுவாள்.
எதில் இருந்தும் கண்டுபிடிப்பாள்
ஒரு பெரும் தாக்குதலுக்கான கூச்சலை.
காலையேகிளம்புகிற பாவனையில்
தேன் கமழும் முன்னிரவின்
தலையை மிதித்து எழுவாள்.
யுத்த தந்திரங்களை அறிவேன்.
இது தந்திர யுத்தம்.
ஆனாலும் வழக்கம்போல்
காலை விடியும்ஒப்பனைகளின்றி.
No comments:
Post a Comment